Enduro po Izerach i Karkonoszach; dzień pierwszy- trochę nieba, trochę piekła.

Czwartek, 15 sierpnia 2013 · dodano: 19.08.2013 | Komentarze 0

Z Wrocławia wyjeżdżamy dość późno, bo jeszcze o dwunastej w nocy staliśmy w kolejce w Tesco. Jutro święto, a przecież Naród nie wytrzyma jednego dnia bez zakupów...

Droga mija w ogólnym spokoju, do Jakuszyc dojeżdżamy trochę po drugiej w nocy. Otwieramy piwka, kładziemy się w śpiworach na parkingu, żeby pooglądać gwiazdy; jednak zmęczenie wygrywa i wracamy do auta choć trochę pospać. Noc jest dość chłodna, trochę za bardzo, jak na środek sierpnia.

Rano wstajemy, pogoda dopisuje, jest stosunkowo ciepło.
Wypakowujemy z bagażnika rowery, dopakowujemy plecaki i pomału się zbieramy.
W międzyczasie podjechał pan parkingowy, kótry kazał zapłacić dwanaście złotych za jeden dzień postoju. Wcześniej parking nie był płatny; trochę słabo, bo planowaliśmy zostawić tam Skodzinkę do niedzieli, a to już trochę za duże pieniądze... Coś się jednak wykombinuje ;)

W końcu tuż po dziewiątej ruszyliśmy czerwonym szlakiem do schroniska Orle; tam zjedliśmy śniadanie i posililiśmy się piwem na dalszą drogę ;)

Następnie całe cztery kilometry Ścieżką Dydaktyczną Modelu Układu Słonecznego docieramy do kolejnego schroniska- Chatki Górzystów. Tutaj ciut dłuższy postój, w końcu jesteśmy na wakacjach i nigdzie nam się nie spieszy ;)





Pod schroniskiem ludzi od groma, pełno rowerzystów. Spotykamy tam starsze małżeństwo wyglądające jak my za dwadzieścia, trzydzieści lat ;) Oboje na Canyonach i z plecakami Deutera :) Oni przyglądali się nam, my im i nie mogło się obejść bez oględzin naszych rowerków. Widać firma jednoczy :)

Nie ma to, jak przyjechać w góry, żeby postać w kolejce do schroniska... ;)



Zrobiliśmy sobie kawkę i jeszcze chwilę posiedzieliśmy





Zrobiło się trochę późnawo, a jeszcze trochę chcieliśmy dziś pojeździć, więc ruszyliśmy w stronę Stogu Izerskiego. Najpierw niebieskim szlakiem spod Chatki do Polany Izerskiej, tam odbiliśmy na bardzo malowniczy czerwony Główny Szlak Sudecki im. Mieczysława Orłowicza.





















Pogoda wciąż nam dopisuje; docieramy w końcu do górnej stacji kolei gondolowej.









W kolejnym, trzecim już schronisku, raczymy się pączkiem i piwem. I obmyślamy, gdzie pojechać dalej :)





Pada na Smrk. Zbieramy więc plecaki i rowery i ruszamy dalej.
Najpierw ruszamy zielonym i zółtym szlakiem przez szczyt Stogu Izerskiego do Łącznika i Kamienia Zośki. Droga kamienista i wąska, ale w większości przejezdna :)













Tutaj opuszczamy żółty szlak i kontynyujemy podróż szlakiem zielonym. Mijamy granicę i docieramy do pomnika poświęconemu Theodorowi Körnerowi.





Stąd do szczytu i wieży widokowej już niedaleko.



Zostawiamy rowerki i bagaż na dole, a sami wchodzimy na górę, żeby rzucić okiem na okolicę ;)















Poamłu zaczęło zmierzchać, więc trzeba było zjechać gdzieś w stronę Świeradowa i szukać miejsca na rozbicie namiotu.
Wybraliśmy zielony szlak wzdłuż granicy. Właściwie, to ja go wybrałem, co niedługo potem miało okazać się logistyczną porażką roku, jeżeli chodzi o wybór szlaku...
Justynę przerażał układ gęsto usianych poziomic na mapie, ale ja stwierdziłem, że "się da".
Na początku faktycznie nie było najgorzej; dość stromo, ale można było spokojnie zjeżdżać.
W ten sposób zjechaliśmy paręset metrów i dojechaliśmy do historycznego trójstyku.





Potem było już tylko gorzej- szlak zaczął jeszcze bardziej stromo opadać, pojawiło się jeszcze więcej kamieni i głazów, momentami trzeba było brodzić w strumyku. Zachodzące słońce, ciężki bagaż i buty SPD z plastikowymi podeszwami nie ułatwiały zejścia...











Szlak mógłby być prawie w pełni przejezdny gdyby nie objuczony namiotem rower i trochę za ciężki plecak...
W efekcie był pot i łzy; do tego dużo poślizgów i upadków.
W końcu, po ponad godzinie "gehenny" udało się wyjść z piekła (jak to nazwała Justynka) i znaleźliśmy spłaszczenie.



Zmęczeni, resztkami sił, robiliśmy namiot, nazbieraliśmy trochę drewna i przebraliśmy się. Zjedliśmy po zupce i potem rozpaliliśmy małe ognisko i przy półwytrawnej Kadarce i cytrynowym Krupniku zakończyliśmy ten, miejscami ciężki, dzień. :)

.