Wakacje 2016, dzień piąty; Rowy - Łeba.

Czwartek, 11 sierpnia 2016 · dodano: 16.08.2016 | Komentarze 0

Poranek w deszczu. Padało praktycznie całą noc i pół poranka. Z rana trochę się lenimy, trochę czytamy, trochę drzemiemy. Nawet Mango nie bardzo ma ochotę na wychodzenie z namiotu.













Znów udało nam się wstrzelić w okno pogodowe, więc czym prędzej się zawinęliśmy.



U Justynki od dłuższego czasu był problem z przednim błotnikiem, na którym ciągle zbierało się błoto i blokowało koło.
Wyjście? Wyciąć przeszkadzający, niepotrzebny element i już jest spokój. :)







W Rowach trochę pobłądziliśmy, zanim trafiliśmy na szlak, ale w końcu się udało.



Szlak wiódł przez Słowiński Park Narodowy; wstęp płatny (sześć złotych za dorosłą osobę), ale innej drogi nie było.







W Parku zrobiliśmy sobie przerwę na śniadanie, w międzyczasie zaczęło padać.





Do Czołpina, czyli około czternastu kilometrów dojechaliśmy po blisko dwóch godzinach (!) . W deszczu i błocie.



















W Czołpinie opuszczamy w końcu błotnisty szlak i wbijamy na asfalt, który przez Smłodziński Las prowadzi nas do Kluk.



W Klukach odbija szlak rowerowy, który dołem jeziora prowadzi prosto do Łeby. Szlak nie jest łatwy, ale na ogół przejezdny.
Niestety, po deszczu okazuje się nieprzejezdny. Początkowo próbujemy, mimo znaku ostrzegającego o utrudnieniach. Jednak po tym, jak ja rowerem zagrzebuję się po suport w kałuży, a Justynka staje w kałuży po kolana odpuszczamy ten szlak.





Wyjścia z kiepskiej sytuacji mamy trzy: brnąć dalej w szlak żółty, ale nie wiadomo, co będzie dalej. Z przyczepką łatwo się roweru nie przeprawia... Możemy wrócić do Czołpina, skąd jest szlak na plażę i pojechać wzdłuż morza (mój typ), lub pojechać asfaltami dookoła nadkładając ponad trzydzieści kilometrów i sporo metrów przewyższeń.
Na domiar złego w sakwie "kuchennej" przedziurawiła się puszka z piwem... Sakwa szczelna, więc i płyn i smród zatrzymała. Całe szczęście, że sakwa z rzeczami kuchennymi, a nie ubraniami... Jako tako osuszam wszystko na miejscu, trochę rzeczy przepakowując.
Ostatecznie decydujemy się na trasę asfaltową, którą wybrała Justynka. Jedziemy prawie na równi z jeszcze dwiema rowerowymi parami, które zawróciły z żółtego.
Dla mnie był to najgorszy etap. Nie dość, że sporo pod wiatr, to sporo pod górę. Morale upadło już dużo wcześniej ciągnąc mokrą przyczepkę z mokrym psem.
Do tego bardzo ruchliwa droga z asfaltem dziurawym jak szwajcarski ser.
Naprawdę było ciężko i nieprzyjemnie, do tego głodno (na śniadanie sześć kromek chleba), mokro i chłodno. Byłem nieprzyjemny, za co później przepraszałem Żonę; której też łatwo nie było, a bardzo mnie po drodze wspierała.
Mocno chujowaty odcinek...





W końcu, dziękując Bogu, że nic nas nie rozjechało na ruchliwej drodze wojewódzkiej, dotarliśmy do Łeby.



Trafiliśmy na kemping, całkiem nietani, bo zapłaciliśmy około pięćdziesięciu złotych.
Ale był emeryt - ochroniarz, który pilnował w nocy, były prysznice (więc i kolejna orzeźwiająca kąpiel) no i dostęp do prądu, dzięki czemu doładowaliśmy telefony i powerbank.
Pan w recepcji zapytał, skąd jedziemy. Na odpowiedź, że z Rowów, odpowiedział "to niedaleko".
A my tego dnia zrobiliśmy blisko dziewięćdziesiąt kilometrów i byliśmy wyjebani, jak petardy. Zarówno fizycznie, jak i psychicznie.
Rozbiliśmy namiot, przebraliśmy się i poszliśmy na spacer po plaży.



To był chyba najgorszy nasz dzień dotychczas.
Stąd od Helu dzieli nas jakieś sto kilometrów...

---