Pierwsza Ślęża 2013.

Sobota, 30 marca 2013 · dodano: 31.03.2013 | Komentarze 6

Usawiliśmy się o 11. przed Dworcem Nadodrze; wcześniej Robert dzwonił, żeby spotkać się o pół godziny wcześniej, a i tak się spóźnił. Przyjechał o 11:30, zapakowaliśmy rowery na auto i ruszyliśmy... po 12.
W Sobótce szybkie zakupy w Biedrze, dojazd na parking, rozpakowanie rowerów, śniadanie (właściwie drugie...) i ruszyliśmy.
Najpierw czarnym szlakiem okrążającym Ślężę do Przełęczy Tąpadła. Po drodze głównie śnieg i błoto, ale zdarały się też momenty, że jechaliśmy po totalnie suchej ziemi.
Szlak prowadził trawersem, więc raz było płasko, raz pod górkę, a innym razem z górki.
Ogólnie prosta trasa, ale ze względu na nawierzchnię było gdzie się umęczyć :)
Na jednym z podjazdów złapałem z przodu kapcia- nie wiem jak to się stało, ale przynajmniej była kupa śmiechu podczas wymiany. No i w ten sposób w Canyonie już tylko w jednym kole mam niemieckie powietrze ;)
Po wyjechaniu z lasu czekał nas kawałek wspinaczki asfaltem i chwilę później raczyliśmy się drugim (trzecim...) śniadaniem. Chwilka przerwy i do góry. Raz na rowerze, raz z rowerem :) Większość podjazdu szedłem pieszo- nie żeby coś, ale najzwyczajniej nie chciało mi się jechać w sytuacji gdy szedłem szybciej :) Bo ogólnie na wydeptanym śniegu opony całkiem fajnie się kleiły i bez problemu można było się wspinać.
Od Tąpadła na szczyt została poprowadzona droga krzyżowa z przystankami, więc szło się od przystanku do przystanku :) Przy dziewiątym wsiadłem już na rower i tak szczytowałem.
Przy szóstej stacji Browar powiedział, że odpada i zjedzie sobie sam do auta. Chwilę go motywowałem, ale się nie dał; nic na siłę- jak ktoś nie ma mocy, to gadanie jej nie przywróci.
Na czycie zimno, pusto i biało. No i dość późno, bo nagle siedemnasta się zrobiła. Chłopaki zjedli co jeszcze mieli, ja sam uraczyłem się zwycięskim szczytowym browarkiem :)
Zastanawialiśmy się chwilę, którędy zdjeżdżać- czy żółtym, tak jak weszliśmy czy czerwonym do Sobótki. Stanęło na czerwonym, bo prowadzi prawie na parking, a żółty do Tąpadła i czekałby nas jeszcze spory odcinek asfaltem.
Ogólnie czerwonym jeszcze nie zjeżdżałem, bo jest bardzo kamienisty i jedna trzecia szlaku to głazy, gdzie raczej ciężko by się zjeżdżało.
Okazało się, że śnieg skutecznie przykrył kamienie, a ludzie udeptali fajny szlak w śniegu. Po takim ubitym zjeżdżało się naprawdę świetnie- przyczepność genialna jak na takie warunki, jednak z hamulcami trzeba było obchodzić się bardzo delikatnie...
Sporo za połową zjazdu podłoże się zmieniło- z fajnego singieltracka w szeroką drogę z błotem i roztapiającym się śniegiem. Wbrew pozorom było o wiele bardziej ślisko i trzeba było się naprawdę skupić.
Na jednym oddcinku roztapiający się śnieg zamarzł i była typowa szklanka. Robert trochę zatańczył, ale ostatecznie się utrzymał. Widząc to całkowicie puściłem hamulce, żeby gładko przejechać, wystawiłem tyłek możliwie jak najbardziej do tyłu i przemknąłem po tym ponad 40km/h. Wrażenia nie do opisania :)
Podczas zjazdu palce mi zamarzły i jakoś tak dziwnie się usztywniły ;) Żałowałem, że przed zjazdem nie zalożyłem grubszych. Lenistwo nie popłaciło :|
Na parking dotarliśmy wszyscy cali i zdrowi. Nikt nie zaliczył gleby, nikt nic nie połamał.
Pozostała kwiesta z Browarem- gdzie jest i co robi; według naszych wyliczeń powinien zameldować się przy aucie jeszcze przed nami... Klasycznie, jak to w takich sytuacjach bywa- zostawił telefon w samochodzie. Długo jednak nie musieliśmy się denerwować, bo pojawił się na horyzoncie. Okazało się, że przy szóstej stacji trochę sobie posiedział i stwierdził, że skoro już jest w połowie, to szkoda odpuszczać :) No i się wgramolił i zjechał też czerwonym :) Szkoda, że się mineliśmy, ale przynajmniej wszyscy zaliczyli szczyt :)

Ogarneliśmy trochę siebie i rowery, zapakowaliśmy się i ruszyliśmy do Sobotelu na kawkę i żurek.
Powrót do domu w atmosferze durnych i szowinistycznych dowcipów przeplatanych ze wspominkami z trasy :)
I tak wesoło dotarliśmy do Wrocławia po 20.

Jak każdy wyjazd i ten ma swój tekst, a nawet dwa. Pierwszy, to Browara: "na dwunastej!" i drugi uniwersalny, choć dotyczący gółwnie Marka: "...bo masz chujowy rower". ;]

W każdym razie Canyon przeżył swój pierwszy wypad w "poważniejszy" teren i jestem nim jeszcze bardziej zachwycony. Zjeżdża się na nim genialnie, po prostym w terenie w ogóle nie trzeba podnosić tyłka z siodełka; to samo na zjazdach- łyka każdą nierówność.

Ogólnie wyjazd naprawdę udany. Przy okazji spełniłem małe marzenie, bo od zawsze chciałem zjechać ze Ślęży po śniegu :)

[url=Trasa [klik][/url]











Edit:

Michał w łopatologiczny sposób nauczył mnie dodawania zdjęć! Jeszcze raz wielkie dzięki! :) Strsznie to skomplikowane ;)