Wrocław- Mikolin.

Sobota, 4 maja 2013 · dodano: 05.05.2013 | Komentarze 0

Dzień przed, poniekąd na spontanie (jak się potem okazało- dość dużym spontanie, bo każde z nas było po piwie ;)) umówiłem się esemesowo z Justyną, że one- z jej koleżanką Kasią- z majówki wrócą w stronę do Wrocławia i spotkamy się w domu jej rodziców.

Plan powstał na szybko, więc jeszcze szybciej się zapakowałem i stworzyłem podręcznego dżipiesa, bo niestety żadna z moich map nie obejmuje zasięgiem opolszczyzny.



Dopakowałem tylko mapę Polski w mega kiepskiej skali. Dokładnie tej, której używałem z Magdą w trakcie tripu na Hel(l) :)
Pozostało modlić się o pogodę.

Rano pogoda okazała się świetna.
Po trzech dniach deszczu wreszcie było widać słońce i temperaturę na sporym plusie :)
Najpierw, skoro świt, szybki objazd po mieście, potem do domu i w okolicach czternastej ruszyłem.
Trasę do Oławy znałem bez problemu. Reszta była wielką niewiadomą, po całej linii ;)

Ze względu na czas, żeby odpowiednio spotkać się z dziewczynami cały czas jechałem Route 94 ;)
Z założenia miałem ominąć Brzeg, ale na rozjeździe stwierdziłem, że dobrze stoję z czasem, to sobie pozwiedzam...
Powinienem jednak być jak Piotrek Strzeżysz i unikać większych miast... W lesie czy górach mam orientację, na ogół wiem, gdzie jechać, a w takim Brzegu pobłądziłem.
Miał być zamek, potem most, a okazało się, że nie widziałem ani jednego, ani drugiego i po błądzeniu znów trafiłem na 94... :)

W końcu, po jakimś czasie trafiłem do Skorogoszczy, gdzie miałem odbijać na Mikolin.
Mapa Polski w tej skali jest mega beznadziejna i obejmuje naprawdę niewiele wioch... Nie polecam. Bardziej przydał się kompas do okreslania kierunku jazdy, bo ten znałem ;)

W Skorogoszczy (Skorogoszczu?) zakupiłem piwo, bo do celu niedaleko, a na dziewczynki trochę musiałem czekać.
No i skierowałem się w stronę Mikolina.
Wioskę minąłem, ale sądziłem, że dziewczyny przyjadą od strony północej mostu na Odrze, więc tam chciałem poczekać.
Nagle w polu, przy wale, zobaczyłem między drzewami coś na wzór pomnika. Podjechałem bliżej, bo zainteresował mnie wielka czerwona gwiazda więcząca monument.
To faktycznie był pomnik.
Trochę grozą powiało.



Poobchodziłem dookoła, porobiłem zdjęcia i zastanawiałem się skąd tu takie coś i do tego z łódkami.
Część historii przybliżył mi potem tato Justyny, a resztę doczytałem w domu.
Potem rozłożyłem się majestatycznie na wale przy pomniku i ooglądając Polskę na mapie, sącząc piwko czekałem na dziewczyny, które pojawiły się po niespełna czterdziestu minutach.



Potem mega wypas kolacja u rodziców Justyny (nawet babcię poznałem ;)), parę piwek i do snu :)

Wypad naprawdę pozytywny, nie licząc długich prostych asfaltów, których tak nie znoszę ;)

A na koniec mój ulubiny Jasiek na tle gór- zdjęcie Justyny z majówki z Kaśką :)



:)