2x9.

Sobota, 18 lipca 2015 · dodano: 19.07.2015 | Komentarze 0

Justynka wyjechała na kawałek weekendu do rodziców, zostawiając mi wolną chatę. Czas jakoś trzeba było spożytkować, więc zabrałem się za serwis Canyona. Przede wszystkim suport kwalifikował się do wymiany, bo nie dość, że złapał luz, to zaczął skrzeczeć. Dodatkowo chciałem wymienić linki i pancerze przerzutek oraz pokombinować z rezygnacją z blatu w korbie.

Najpierw zabrałem się za demontaż zużytego suportu.













Tym razem postanowiłem wymienić całe łożyska razem z miskami na oryginalne Shimano, a nie jak poprzednimi razami same zamienniki łożysk.



Następnym krokiem była przeróbka korby z trzyrzędowej na dwurzędową. Wykręciłem blat, poszukałem krótszych kominów i podkładek i... gotowe. Nie wiem czemu tyle czasu  z tym zwlekałem...



Na chwilę obecną napęd jest w konfiguracji 2x9. W najbliższym czasie, czyli jak fundusze pozwolą, będę robił 2x10 (36x24 x 11x36). Wiąże się to z wymianą kasety, łańcucha i przednich zębatek...



Zanim wkręciłem nowe miski suportu, zabrałem się za wymianę linek i pancerzy odpowiedzialnych za pracę przerzutek. Konstrukcja i wewnętrzne prowadzenie prowadzenie linek w ramie Canyona właściwie uniemożliwia wymianę linek bez wykręcania suportu. Teoretycznie się da, ale w praktyce wychodzi inaczej... ;) Gdybym miał wymienic jakieś istotne wady ram niemieckiego producenta, to ta byłaby jako jedyna.
W każdym razie, po kilkukrotnym rzuceniu mięsem, w końcu się udało i Canyon po przeszło dziewięciu i pół tysiącach kilometrów (!) ma pierwszy raz wymienione linki i pancerze. I to właściwie tylko dlatego, że miałem kaprys, żeby pancerze były popielate, pod kolor ramy... :)
Po założeniu linek można było spokojnie wkręcić nowe miski.



Następnie montaż korb...





Po złożeniu wszystkiego pozostało wyregulowanie przerzutek, przede wszystkim zblokowanie przedniej, żeby pominąć brakujący blat.







Operacja się udała, pacjent przeżył.
Rower można odwiesić na ścianę i czekać na kolejny wyjazd w góry. :)

Singltrek pod Smrkem z Mango! :)

Niedziela, 12 lipca 2015 · dodano: 13.07.2015 | Komentarze 2

Po ciepłej i wyspanej nocy wstaliśmy dość szybko. Najpierw spokojna poranna toaleta, kawa, śniadanie...





W okolicach dziesiątej, już spakowani i przygotowani ruszyliśmy na szlak. Nie chcieliśmy za pierwszym razem psiaka zniechęcić czy zamęczyć za dużym dystansem, więc postanowiliśmy przejechać (jedynie) szlak niebieski i czerwony (Oborę).
Przez teren kampingu i na szlaku dojazdowym na spokojnie, na smyczy, bo jeszcze nie byliśmy pewni czy Mango nie wywinie nam jakiegoś numeru... ;)







Gdy tylko wjechaliśmy na niebieski szlak odważyliśmy się puścić psa ze smyczy... I tu wielki szok- od razu po ruszeniu Mango przełączył się w tryb "rower" i biegł wesoło raz za mną, raz za Justyną. Cały czas skupiony, cały czas starał się trzymać odpowiedni dystans, a gdy osoba prowadząca tylko mu uciekła z pola widzenia od razu przyspieszał. Nie rozpraszał się niczym po drodze (nawet innymi psami, ludźmi na rowerach na szlaku i tak dalej...). Co trzy, cztery kilometry robiliśmy krótką przerwę, żeby mógł odsapnąć, a my podać mu wodę. Chwila na obwąchanie i obsikanie terenu i dalej w drogę...







































Po zjechaniu ze szlaku zatrzymaliśmy się w Centrum na ciasto, zupę, kawę i oranżadę :) Pieseł nam odleciał, ale nie ma się co dziwić, bo przebiegł z nami cały dystans.
Wielki szacun dla Mango, że dał radę. Na przyszłość wiemy, że trzeba troszkę jeszcze potrenować i kupić mu buty do biegania. W każdym razie za rowerem biega grzecznie, a o to nam właśnie chodziło. :)





Po powrocie do auta, pies nam padł całkowicie zmęczony :) Do końca dnia, gdy tylko miał możliwość, to spał, spał i... spał.



Pies zmęczony, my trochę też, bo pod koniec zrobiło się naprawdę ciepło, więc dopakowaliśmy auto i zaczęliśmy niespiesznie wracać.



Znów, jak przed tygodniem, niespiesznie pojechaliśmy do Wrocławia. Przez wioski i miasteczka, omijając autostradę...





Na naszej drodze znalazła się Legnica, w której jest dwóch, choć jeden [sic!] Nepomucen.
Pierwszy znajduje się przed wejściem głównym do tutejszego zamku:





Cała heca polega na tym, że jest to kopia oryginalnej figury, która znajduje się na tej samej ulicy tyle, że w lapidarium Muzeum Miedzi (przeniesiona z uwagi na "częste akty wandalizmu"):







Do Legnicy z chęcią wrócimy, bo miasto wydaje się był i ładne i ciekawe, a nigdy tam na dłużej nie zagościliśmy.
Po powrocie do Wrocławia odwiedziliśmy mamę, która czekała z obiadem dla nas i Mango :)
W domu pies dalej nam spał i nawet niechętnie wyszedł na wieczorny spacer... :)

---

Do Novego Mesta pod Smrkem

Sobota, 11 lipca 2015 · dodano: 13.07.2015 | Komentarze 0

Trafił się kolejny ciepły i pogodny weekend tego lata, więc żal było nie skorzystać. Co prawda sobota pracująca, ale szkoda było z tego powodu tracić cały weekend. Postanowiliśmy pojechać do Novego Mesta na Singltrek. Oczywiście z Mango... :) Pierwsze biegi z nami na rowerze już miał- co prawda na smyczy, ale dawał radę; zarówno kondycyjnie nieźle mu szło, jak i psychicznie- nic go nie rozpraszało, po prostu biegł przy rowerze. Dlatego stwierdziliśmy, że zabierzemy go na Single i tam spróbujemy pojeździć z nim bez smyczy.
W większości przygotowaliśmy się już w piątek, resztę dopakowaliśmy w sobotę i jeszcze przed siedemnastą już byliśmy w drodze.
Na parkingu w Novym Mescie pod Smrkem byliśmy przed dwudziestą, zrobiliśmy rekonesans po okolicy, bo w szczycie sezonu jeszcze tu nie byliśmy. Początkowo chcieliśmy zatrzymać się na kempingu przy Singltrek Centrum, jednak okazało się, że właściwie nie było tam miejsca na auto; ba! ciężko było by rozbić jeden większy namiot. Wróciliśmy więc na parking i zostaliśmy na "naszym" miejscu.



Normalnie śpiąc tam w busie rowery trzymaliśmy w środku na pace, teraz jednak chciałem tam zrobić miejsce dla psa i coś trzeba było zrobić z rowerami... Okazało się, że można całkiem ciekawie wykorzystać ucho holownicze auta.



Jak się później okazało, zupełnie niepotrzebnie, bo Mango tylko chwilę zabawił z tyłu, a gdy mu się znudziło przeczołgał się do nas do przodu i całą noc spał na... fotelu kierowcy :)

Wieczór spędziliśmy przed autem na rozmowach i grillowaniu...

---

Izery.

Czwartek, 4 czerwca 2015 · dodano: 07.06.2015 | Komentarze 0

W końcu dłuższy weekend się trafił. W pracy wszystkim nam zrobili wolne, bo kto w długi weekend przt sprzyjającej pogodzie myśli o kupnie roweru...? :) Justynka załatwiła sobie zastępstwa, więc można było pomyśleć o wyjeździe.
Padło na (nasze chyba ulubione) Izery. Wcześniej dałem ogłoszenie na blabla, zgłosiły się dwie pasażerki, więc i koszta sensowniej się rozłożyły...
Wystartowaliśmy o ósmej, a przed jedenastą byliśmy już na miejscu. Spokojnie, bez pośpiechu przepakowaliśmy plecaki i niespiesznie ruszyliśmy w stronę Orle. Trasa bardzo podobna do mojej ostatniej z Mariem i Eweliną, tym razem jednak z Justynką. W Orle, jak to przy pięknej pogodzie, dzikie tłumy, więc wypiliśmy po piwku i pojechaliśmy do Harrachov. Głównie po to, żeby odwiedzić browar, w którym nie było mi dane ostatnio spróbować piwka.
Spokojnie, leśnym szlakiem, dojechaliśmy na miejsce, wypiliśmy po piwku i zaczęliśmy z powrotem wspinać się do Jakuszyc do autka.
W busiku zjedliśmy obiad, przepakowaliśmy plecaki na opcję wieczorno- nocną, zabraliśmy Sheltera i ruszyliśmy znów w kierunku Orle. Na miejscu zapytaliśmy gospodarza o możliwość rozbicia płachty na miejscu, ale dziesięć złotych za osobę to trochę za dużo. Tym bardziej, że Shelter nie jest nawet namiotem, a my nie zamierzaliśmy korzystać z sanitariatów. No, ale "takie są zasady", jak powiedział właściciel. Zebraliśmy się więc na nasze ulubione miejsce nad rzeczkę Izerkę.
Mimo, że nie było nas tu przeszło dwa lata, odnaleźliśmy miejsce bez problemu. Przygotowując się na nocleg zaczęliśmy szukać drewna na ognisko, szykować miejsce na ogień, chłodzić piwka i takie tam czynności obozowe ;)
Zagotowaliśmy wodę na zupę, zjedliśmy podwieczorek; słońce zaszło, pomału zaczął się robić zmrok. Zrobiło się dość chłodno, nie wiedzieć czemu dziwnie się zeschizowaliśmy całą sytuacją i... postanowiliśmy wrócić spać do Jakuszyc na parking do busika. W sumie dobrze wyszło, bo noc była bardzo rześka, żeby nie powiedzieć zimna, a nad rzeką byłoby jeszcze gorzej... Dobrze mieć autko do którego można wrócić i się w nim przespać :)
W busiku posiedzieliśmy jeszcze chwilę, zagraliśmy w karciochy i poszliśmy spać...

---

Pokaż trasę GPS

Harrachov.

Niedziela, 31 maja 2015 · dodano: 03.06.2015 | Komentarze 1

Trafiła się w końcu "wolna" niedziela, więc można było zaplanować jakieś górki. Niestety, Justynka nie za dobrze się czuła w tygodniu, więc tym razem wyjazd bez niej... Chętni byli Mario z Eweliną, więc rano zapakowałem rower i graty do busa, pojechałem po nich i uderzyliśmy do Jakuszyc.
Ewelina zaplanowała trasę: Jakuszyce- Orle - Harrachov- Jakuszyce.
Na miejsce zajechaliśmy o jedenastej, szybko wypakowaliśmy się z auta i ruszyliśmy, bo szkoda czasu i pogody. Pierwszy przystanek wypadł w schronisku Orle na poranne piwko (jedyne, jakie mogłem, bo kierowca...). Dojechaliśmy tam lekko naokoło, tzn. szlakiem, którym nigdy nie jechałem; okazał się o tyle przyjemniejszy, że nie było początkowego podjazdu, ale o tyle "słabszy", że nie było technicznego zjazdu na pieszym szlaku.
Z Orle, dalej terenem, dojechaliśmy do Harrachov. Właściwie nigdy nie byłem w samym centrum tej miejscowości, więc tym fajniej, że tam pojechaliśmy.
Z Harrachov czekał nas długi dziesięciokilometrowy podjazd, w większości asfaltem. Trochę to trwało, ale warto było, bo wiadomo, co jest na końcu podjazdu- zjazd :) Ten okazał się wyjątkowo długi, dość szybki, a do tego w ładnych okolicznościach przyrody :)
Zjazd zakończyliśmy w Harrachov, gdzie odnaleźliśmy tutejszy browar. Ewelina z Mariem machnęli po piwku, ja kawę...
Ostatni odcinek, to częściowo terenowy, częściowo asfaltowy podjazd do Jakuszyc do busika. Szybki paking, szybki obiadek w restauracji i powrót do domu.
Pogoda dopisała, trasa fajna, ale jak dla mnie ciut za dużo asfaltu. No i bez Justynki. Będzie trzeba sobie odbić wyjazd na długi weekend :)

---

Pokaż trasę GPS

Singltrek pod Smrkem; dzień drugi.

Sobota, 2 maja 2015 · dodano: 04.05.2015 | Komentarze 0

Dzień drugi, czyli dzień właściwy.
Rano wstaliśmy, zjedliśmy śniadanie, spakowaliśmy plecaki i razem z ekipą z kampera ruszyliśmy na szlaki.
Ekipa z busa, czyli Justek, Ewelina, Mario i ja trzymaliśmy się razem; z ekipą kamperową było ciut gorzej, bo Marian wyskoczył na trasę szybko, chcąc robiąc swoje osiemdziesiąt kilometrów, jeden Kamil złamał ramę, Magda się wywaliła i poorała kolana, a drugiemu Kamilowi wyskoczyły dziwne rzeczy na kolanach...
W każdym razie- jeżeli chodzi o nas, to przejechaliśmy to, co założyliśmy, czyli większość tras. Justyna czuła się wyjątkowo dobrze dziś i nieźle goniła na zjazdach, a i prawie wszystkie podjazdy były jej, kiedy my prowadziliśmy bajki... Duży szacun dla Żony po raz pierwszy. Z Mariem wyjątkowo dobrze mi się jechało, chyba obaj czuliśmy podobny flow na zjazdach i większości trasy. Do tej pory było tak, że jak jechałem z Marianem, to czułem presję, żeby za nim nadążyć na podjazdach, a z dresowym Ciapkiem czułem się nie za dobrze na szlaku. Z Mariem inna sprawa- obaj podjazdy robimy, bo musimy i trochę wypada, a na zjazdach uzupełnialiśmy się wzajemnie; raz z przodu ja, raz on, głównie z uwagi na goPro na kasku tego tego z tyłu (którym właśnie się wymienialiśmy). Obaj w miarę szybko, na podobnym poziomie, tu podskok, tam nadrzucenie koła i takie tam... Naprawdę fajnie się jeździło. Tym fajniej, że w końcu mam w pracy kolesia, który z równą chęcią, jak ja i Justynka, jeżdzi ze swoją dziewczyną w góry...
Po zjeździe czy cięższym odcinku czekaliśmy na dziewczyny w punktach strategicznych (czyli czasem wtedy, kiedy trzeba było się odlać ;)). W jednym z takich punktów Ewelina zajechała i powiedziała, że Justynie urwał się łańcuch i musiała naprawiać. Miała przy sobie skuwacz (dziewczyna mechanika, się wie!), do tego poprawiała robotę po chcących jej pomóc Niemcach. I to na tyle skutecznie, że nie było widać łączenia skróconego łańcucha Shimano 10s. Który z panów tak potrafi...? :) Szacun dla Żony po raz drugi! :)
Połowa trasy mija nam bardziej pod górkę, niż z górki, ale dajemy radę. W końcu jest majówka, a my przyjechaliśmy tu tyle kilometrów, żeby pojeździć MTB ;)
Przez cały (!) dzień pogoda nam niesamowicie dopisała, ja z Mariem złapaliśmy wspólny (ęduro ;)) język, a i zdaje się, że i dziewczyny się dogadały. Wszystko to cieszy tym bardziej, że nie mamy w sumie rowerowych znajomych, którzy lubią jazdę rowerem górskim, góry w ogóle, klimaty górskich schronisk, namioty i tak dalej...
Na powrocie, na jednym ze szlaków, przyszło Justynce jechać przed Mariem; po zjeździe Mariusz powiedział do mnie, że Justyna daje nieźle radę. I tu szacun dla Żony po raz trzeci :)
Nie ma co, wszyscy daliśmy radę, a te czterdzieści kilometrów po górach dało nam nieźle w kość :) Na tyle, że po powrocie szybka pasza, prysznice, grill, niezbyt intensywna impreza i spanie...
Wyjątkowo udany dzień, który rozpoczęła gorąca kawa, a zakończył drink z wody z cytryną i pomarańczą (z wcześniejszym piwem i radlerem), wszak jutro znów trip autem... :)
Długi pozytywny dzień, można pisać dużo, dużo jednak oddadzą zdjęcia...

---

Pokaż trasę GPS

---

Singltrek pod Smrkem; dzień pierwszy.

Piątek, 1 maja 2015 · dodano: 04.05.2015 | Komentarze 0

W końcu długi weekend. Może nie tak długi, do jakiego przyzwyczaiły nas ostatnie majówki, ale trzy dni wolnego, przy obecnie "obowiązującej" mnie jednej sobocie w pracy wolnej, to i tak nieźle i jest się z czego cieszyć.
Plan był prosty- z Justką pakujemy Ewelinę i Maria do busa i jedziemy do Novego Mesta pod Smrkem na Singltreka. Spanie pod namiotem, może w domku- nie wiadomo. Na wszystko jednak byliśmy przygotowani, w naszym ekwipunku znalazły się więc i namioty i cieplejsze ciuchy, bo pogoda miała nas nie rozpieszczać.
Wstaliśmy więc rano, zapakowaliśmy się do auta i ruszyliśmy po Ewelinę z Mariem. Justynka nadal trochę nie za dobrze się czuję, ja pozytywnie zdałem prawko, więc kieruję. W końcu! :)



Po finalnym dopakowaniu busika resztą szpeju i ekipy ruszamy. Jeszcze we Wrocławiu łapie nas deszcz, który odpuszcza dopiero w okolicach Złotoryi. Było to o tyle uciążliwe, że jak tylko wsiedliśmy do auta, to ułamałem... dźwignię od wycieraczek przy kierownicy. jak ktoś ma pecha, to i palca w dupie złamie... Jednak udaje się ogarnąć temat i uruchamiać wycieraczki bez tego pałąka ;)
Koniec końców udaje nam się szczęśliwie dojechać, pogoda zdecydowanie się poprawiła- jest słonecznie (we Wrocławiu ponoć nadal pada...), choć rześko, czyli zimno... Decydujemy się poszukać domku za maksymalnie tysiąc, tysiąc dwieście koron. Znajdujemy takowy, dzwonimy pod wskazany numer, po chwili przychodzi właściciel, mówi, że za dwie noce, to dwa tysiące koron. Bez zająknięcie się decydujemy, bo w domku jest ogrzewanie, kuchnia i prysznic. Tacy z nas mistrzowie negocjacji ;)



Spokojnie się rozpakowujemy, aklimatyzujemy w domku, przebieramy i ruszamy na przejazd pierwszego (najłatwiejszego) trailu.
Na własnej skórze i ciuchach odczuwamy, że i tu padało, bo błoto na tej trasie niemiłosierne, a i kałuże jakby głębsze, ale jest fun i to jest najważniejsze.





















Po powrocie do domku ogarniamy siebie, piwko i robimy grilla... Grilujemy, chillujemy, majówkujemy ;)









W tak zwanym międzyczasie, między trawioną kiełbaską, a dochodzącą na grillu karkówką wybraliśmy się na spacer nad jezioro, żeby trochę się ułożyło ;) Przy okazji udaje nam się trafić fajny zachód słońca...









Po powrocie ze spacerku przenosimy się do domu, bo- pomimo rozpalonego ogniska- jest aż nadto rześko. A domku ciepełko, muzyka, piwko... Do tego stolik, więc jest gdzie na spokojnie posiedzieć i porozmawiać.
Późniejszym wieczorem do Centrum Singltreka dojeżdża w końcu ekipa z kampera- Marian, Magda i dwa Kamile. Impreza może nie za długa, ale intensywna ;)
Naprawdę fajny, długi dzień.
We Wrocławiu ponoć ciągle padał deszcz i było zimno... 

---

Pokaż trasę GPS

---

Shimano XT.

Wtorek, 21 kwietnia 2015 · dodano: 24.04.2015 | Komentarze 0

Chcąc, nie chcąc- czasem przychodzi taki czas, kiedy trzeba wprowadzić zmiany. Tym razem, po ciągłych problemach z zapowietrzaniem się tylnego hamulca i jego odpowietrzaniem, stwierdziłem, że czas na nowe. Padło na Shimano XT.



Cena hurtowa, zupełnie niezła; można zacząć montować. Najpierw jednak usunięcie warstwy błota z ostatniego wyjazdu (tu odzywa się brak myjki ciśnieniowej w nowej pracy ;)) :)



Montaż ogólnie bez problemów- tarcze zostały Avidowskie; w przednim hamulcu można teoretycznie skrócić przewód, ale zobaczymy, jak będzie się jeździło na majówkę...





Przeszczep udany :)

Wokół Raduni.

Niedziela, 29 marca 2015 · dodano: 30.03.2015 | Komentarze 0

W końcu pojawiło się trochę czasu i sposobności na to, żeby wyjechać z rowerem górskim w "góry"... Bodajże pierwszy raz w tym sezonie.
Z pracy Mario chciał jechać ze swoją dziewczyną, Justka też nie była nie, więc fajno. Wieczór przed wyjazdem odezwał się jeszcze Karol, więc ekipa się zrobiła nie mała.
Wiosenny Rajd Rowersów odpuściłem, bo trochę nie spodobała mi się forma całości. Zawsze było tak, że jeździmy, potem śpimy na dziko (!) i znów jeździmy, a tu nagle pojawiło się kilka osób, które chciały wynająć domek do spania, bo tak lepiej, wygodniej itd... Więc foch z przytupem i nie pojechałem.
Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło. Zebraliśmy się rano, mimo ogromnego deszczu, zajechaliśmy po Maria i Ewelinę i ruszyliśmy w stronę Sobótki.
Mimo złego początku okazało się, że tuż za Wrocławiem przestało padać...



W trakcie drogi rozmawiałem z Karolem ,który był już na szczycie i twierdził, że na górze nie pada i jest pogodnie.
Minęliśmy Sobótkę, Sulistrowiczki (bo akurat msza w kościele była i zabrakło miejsc parkingowych...) i wylądowaliśmy na Przełęczy Tąpadła.
Tam wypakowaliśmy się z auta, spotkaliśmy Karola i byliśmy gotowi do jazdy, ale Justka stwierdziła, że źle się czuje i nie nadaje się na rower. Wymyśliła, że przejdzie się sama na Ślężę i odpuści jazdę.
Ok. My- ja, Ewelina i Mario- ruszyliśmy na wcześniej wymyśloną trasę. Karol ochoczo dołączył :)
Trasa, teoretycznie łatwa, bo wokół Raduni, okazała się trochę wymagająca z uwagi na panujące błotne warunki. Mimo to nie było jakoś ciężko technicznie czy kondycyjnie (choć pewnie nogi po pierwszym terenie w tym roku będzie czuć...).
Trochę się po drodze pogubiliśmy, trochę pobłądziliśmy (ślad trasy po powrocie pokazał swoje...), ale ostatecznie udało się dojechać szczęśliwie z powrotem :)
Fajnie, bo nie dość, że w nowej pracy znalazła się rowerująca ekipa, to jeszcze ze starej pracy Karol się uaktywnił i całkiem nieźle całość wyszła.










Naprawdę spoko trip na rozpoczęcie sezonu. Przy okazji wyszło, że tylny hamulec jest tak zapowietrzony, że wstyd- chwila zjazdu na zaciśniętym i zaraz klamka przy samym gripie... Do tego w lewy pedał nie chciał but się wpinać, pora więc na nowe pedała. 

Czuć, że sezon się zaczyna! :)

---

Pokaż trasę GPS

...

Niedziela, 8 marca 2015 · dodano: 09.03.2015 | Komentarze 0

Wiosenny Dzień Kobiet w Lasku Osobowickim i pierwsze w tym roku ognisko :)