MPK...

Czwartek, 6 listopada 2014 · dodano: 12.11.2014 | Komentarze 0

Do pracy, normalnie, na rowerze.
W pracy szybki serwis Diamanta po wakacjach- wymiana okładzin hamulcowych z tyłu, serwis piasty (właściwie niepotrzebny, bo smar świeży jeszcze był) i dokręcenie sterów.
Po pracy dojechałem rowerem do stadionu i stwierdziłem, że trochę nie chce mi się wracać rowerem. Podjechałem więc na przystanek i poczekałem na tramwaj.
Gdy ten podjechał, podszedłem na koniec składu i uporczywie naciskałem przycisk otwierający drzwi, ale te nie chciały się otworzyć... W końcu z kabiny wyskoczył poddenerwowany pan motorniczy, który stwierdził, że tymi drzwiami nie wsiada się z rowerem do tramwaju. Trzeba środkowymi i już.
Dla świętego spokoju wsiadłem środkowymi i od razu poprowadziłem rower na koniec wagonu, żeby nie przeszkadzać na środku ewentualnym chętnym na kupienie biletu w biletomacie. Pan motorniczy bardzo się tym zdenerwował. Tak, że aż wyszedł z kabiny i na cały wagon udzielił mi instrukcji, jak przewozi się rower. Nie ważne, że tam, gdzie on chciał przeszkadza wszystkim. Tak ma być i już.
Tak więc, żeby nie stopować dalej składu (po "napomnieniu" dodatkowo przez starszą panią) spokojnie skierowałem się z rowerem na miejsce wskazane przez motorniczego. Dokładnie pod biletomatem. Wieczorową porą dało radę, w ciągu dnia raczej czarno widzę taki przewóz i manewr.
Przy okazji napomnę, że nie dość, że kupiłem i skasowałem bilet za siebie, to i przepisowo za rower (trzy złote plus złoty pięćdziesiąt za niespełna trzydzieści minut jazdy...).
Ad rem.
Gdy w końcu stanąłem z Diamantem na środku owego tramwaju, a ten ruszył, nagle na odwagę zebrało się jednemu z pasażerów. Starszy koleś, na oko po pięćdziesiątce, z reklamówką- żulówką w ręce i browarem w drugiej wstał i po prostu mnie zaatakował. Z jego strony, przez dwa przystanki, leciały: chuje, frajerzy, sformułowania, że skoro mam rower, to mogłem jechać na nim jechać, a nie [sic!] blokować tramwaj; nawet chciał mi przyjebać z bani, ale wzrost go mocno ograniczał... Stałem (wyjątkowo) spokojnie, usiłując nie dać się sprowokować, ale gdy wysiadając przy "Zachodniej- Stacji Kolejowej" gość rzucił: "jakbyś miał jaja, to ,byś ze mną wysiadł frajerze", coś w końcu pękło i... wziąłem rower pod pachę i wysiadłem.
Facetowi mina nagle się zmieniła, tak samo, jak sposób poruszania- szybkim krokiem udał się do następnego tramwaju i się w nim schował.
Długo się nie zastanawiając wsiadłem na rower i dojechałem (mając cały czas tramwaj obok siebie) do placu pierwszego maja. Tam chwilę poczekałem na tramwaj, w którym delikwent się znajdował. Wysiadał, ale gdy mnie zobaczył nagle zmienił zdanie, więc musiałem mu pomóc w podjęciu decyzji.
Nagle stracił "jaja", zaczął się tłumaczyć, że wcale nic do mnie, że to nie on (?!), że nie wie o co chodzi.
Wkurw spowodowany zachowaniem motorniczego oraz całym tygodniem w pracy do późna sprawił, że nie nerwy się skończyły i dostał dwa skuteczne strzały w ryj. 
Naprawdę trzeba się postarać, żeby wkurwić spokojnego na co dzień człowieka.

Wpis ten nie ma celu propagowania dawania po ryju, jak tylko nadarzy się okazja. Nie chodzi też o to, żeby pokazać, jak powinno się traktować agresywnych współpasażerów (ostatnimi czasy ponoć nagminne w miejskiej komunikacji); Nie chodzi również o chełpienie się tym, co zrobiłem, bo wolałbym po prostu spokojnie dojechać do zamierzonego przystanku, dalej wsiąść na rower i spokojnie dojechać do domu...
Chodzi o społeczną znieczulicę. O to, że współpasażerowie (pół na pół kobiety i mężczyźni, w tak zwanym wieku produkcyjnym) nie zareagowali, gdy jeden pasażer atakował (!) drugiego, bez wyraźnego powodu. O to, że człowiek pijany atakował trzeźwego i nikt nie reagował, gdy ten pozostawał bezkarny.
Największy niesmak jest wtedy, gdy motorniczy reaguje (i zatrzymuje tramwaj na środku drogi), gdy rowerzysta chce wsiąść do tramwaju i robi to nie tymi drzwiami (!!!); ale gdy coś niebezpiecznego dzieje się w jego wagonie, tuż za jego kabiną, to cicho siedzi w środku...
Żenada.

Mogłem pojechać rowerem, ale zdecydowałem się na jazdę tramwajem. Zapłaciłem za to, więc powinienem być traktowany, jak "normalny" (?) pasażer. Nie ważne czy z rowerem czy bez niego...
Zdecydowałem inaczej i- gdyby nie to, że nie dam sobie "w kaszę dmuchać"- zostałbym w trakcie podróży "zeszmacony". Nie wiadomo tylko czy bardziej przez agresywnego pajaca, reszty współpasażerów czy też  motorniczego. Albo wszystkich wspólnie...?
Tym razem to byłem ja i skończyło się tak, a nie inaczej. A może trafić na każdego. Nie koniecznie z rowerem.

Świętej już pamięci babcia Helenka miała rację w swoim powiedzeniu- "jak dają, to się bierze, jak biją, to... oddaje".

---

...

Sobota, 11 października 2014 · dodano: 12.10.2014 | Komentarze 0

...

Poniedziałek, 6 października 2014 · dodano: 06.10.2014 | Komentarze 0

Do pracy Aśka zgarnęła mnie busem, więc zaoszczędziłem sobie jazdy w zimnie. Na pace siedział Justynkowy Diamant, więc w pracy- po spakowaniu paczek do wysyłki- miałem godzinkę "przerwy". Do zrobienia był suport, bo skrzeczał niemiłosiernie, przy okazji była chwila na dokładne wyczyszczenie napędu i wymianę okładzin hamulcowych z tyłu oraz centrowanie tylnego kółka. 















Po serwisie wszystko w jak najlepszym porządku. :)

Dużo rzeczy do zrobienia, sporo do opisania... Tylko czasu ciągle brak :|
(tak, to najlepsza wymówka...)

...

Sobota, 4 października 2014 · dodano: 05.10.2014 | Komentarze 0

W pracy sam, ale jakoś minęło.
Wieczorem zapakowaliśmy się do busa i pojechaliśmy do Cernej Vody, na Rychlebske Stezky.
Nocleg na busie, trochę zimno, ale radę daliśmy dogrzewając się gazem ;)

...

Piątek, 3 października 2014 · dodano: 03.10.2014 | Komentarze 0

Do pracy Canyonem. Trochę się odzwyczaiłem po sporej przerwie :)
Jutro po robocie wsiadamy w busiora i jedziemy na Rychlebske Stezky aż do niedzieli :) W końcu, bo trochę się stęskniłem za terenem na fullu :)

Alojzov- Moravičany. Dzień siedemnasty.

Sobota, 20 września 2014 · dodano: 03.10.2014 | Komentarze 0

---

Szybka pobudka, pakowanie i ruszamy. Na początek do "centrum" Alojzova na kawę i śniadanie.









Stąd wylądowaliśmy, trochę naokoło, w Mostovicach, gdzie mieliśmy wczoraj szukać noclegu. Okazało się, że trochę po ciemku się pogubiliśmy i gdzieś zjechaliśmy z założonej drogi. Trudno, bywa...
Z Mostovic pojechaliśmy prosto do Prostejova poszukac serwisu rowerowego, bo kolejne szprychy pękały (w tej chwili byłem już bez czterech...). W pierwszym serwisie było ciężko się z panem dogadać- cały czas twierdził, że jest sobota, a w soboty nie ma mechanika. Na nic zdawało się tłumaczenie, że potrzebujemy tylko kluczy... W każdym razie pan pokierował nas kilometr dalej, gdzie był kolejny sklep. Po próbie wytłumaczenia czy raczej pokazania panu za ladą, w czym jest problem, ten od razu wziął koło (niecierpliwie czekając, aż odepnę wór i sakwy), porwał koło na zaplecze i odkręcił kasetę.
Powymieniałem szprychy i zacząłem centrować; podczas prostowania pękła kolejna szprycha... I znów- zdejmowanie koła odkręcanie kasety (tym razem na patencie, żeby nie zajmować czasu sklepowemu) i znów centrowanie. W końcu się udało.











Pojechaliśmy do centrum na gyrosa i trochę pozwiedzać, bo miasto ładne.
Z Prostejova prostą drogą dojechaliśmy do Litovela- prosto do źródełka pysznego piwa :)























W Centrum Informacji Turystycznej w Litovelu Justynka dorwała mapę, na której jest poprowadzona trasa rowerowa aż do granicy, do Głuchołaz. Podobno cała nieźle oznaczona, asfaltowa o takimi trochę bocznymi drogami; zaoszczędzi nam to stresów takich, jak wczoraj, gdy po ciemku jakiś debil wyhamował tuż przed Justką.
Dziś spokojnie wyjedziemy trochę za Litovel, zrobimy jakieś piwne zakupy na wieczór (jedzenie mamy jeszcze z zapasu zrobionego w Słowenii :)) i poszukamy noclegu. Dziś, po wczorajszej nauczce, poszukamy go "po jasności", a według mapy nie powinno to być trudne.
Jutro spokojnie powinniśmy dojechać do granicy z Polską, a w poniedziałek pod wieczór dotrzeć do Mikolina.
Uraczeni i rozleniwieni loitovelskim piwem w końcu ruszyliśmy szlakiem rowerowym w kierunku jeziorek niedaleko Morvičanów.





Z noclegu nad jeziorkami nic nie wyszło, bo były mocno nieprzystępne dla ludzi. Postanowiliśmy podjechać do następnej wioski i zapytać o nocleg, gdzie miły pan z ostatniego gospodarstwa stwierdził ,że u niego, to nie bardzo, ale wystarczy przejechać lasem dwa kilometry i w następnej wiosce "można u wszystkich".
Przejechaliśmy tym lasem z duszą na ramieniu, bo nie dość, że się ściemniało, to las wyjątkowo nieprzyjemny (ze złowieszczym hukaniem sowy...) W końcu udało dojechać się do "następnej wioski", czyli jakiegoś dziwnego domku pośrodku niczego. I nie były to dwa kilometry, a przeszło cztery... Jedna droga od niego prowadziła dalej w las, a druga "droga" na tory kolejowe. Wybraliśmy ta drugą, bo lepiej do światła ;) Kawałek jeszcze musieliśmy przejść wzdłuż torów i dotarliśmy na stację kolejową w Moravičanach. Było już ciemno, a miejsca na nocleg nadal nie było. Chcieliśmy raz jeszcze spróbować noclegu na plebanii, ale poza samym kościołem nie znaleźliśmy nic.
Chwilę pobłądziliśmy po miasteczku i spróbowaliśmy raz jeszcze "na gospodarza". Tym razem miły pan nie miał nic przeciwko, nawet wyszedł z dziećmi z domu, żeby nam potowarzyszyć przy rozkładaniu namiotu (dziewczynka dzielnie świeciła i skutecznie oślepiała latarką ;)).
Akurat, gdy weszliśmy do namiotu zaczęło kropić. Najważniejsze, że sucho nad głową, jest gdzie spać i jest w miarę bezpiecznie. Jutro zobaczymy, co dalej.

---

Dzisiejsze Nepomuki:

---

Pokaż trasę GPS

Vojnik- Spielfeld (A). Dzień czternasty.

Środa, 17 września 2014 · dodano: 03.10.2014 | Komentarze 0

Mimo, że noc spędzona na plebanii, to nie było jakoś super ciepło.



Ksiądz miał nas obudzić o ósmej na śniadanie, ale sami z siebie wstaliśmy tuż po siódmej, gdy ksiądz odprawiał poranną mszę. Spokojnie się ogarnęliśmy i spakowani zeszliśmy na dół do kuchni. Ksiądz już czekał na nas z ciepłymi parówkami, chlebem i herbatą. Szybko oznajmił ,że niestety, ale musi szybko wyjść i zostawił nas samych. Przed wyjściem pokazał co i jak, zostawił klucz i pokazał na niego skrytkę. Mieliśmy czuć się, jak u siebie.



Spokojnie zjedliśmy śniadanie, Justynka pozmywała, wypiliśmy kawę, zaczepiliśmy sakwy do roweru i zamknęliśmy plebanię.
Zanim opuściliśmy Vojnik zwiedziliśmy jeszcze kościół i ruszyliśmy w stronę Maribora.





















Osiemnaście kilometrów później zatrzymaliśmy się w Slovenske Konjice na poranne piwko w pubie Črna Mačka :)













Stamtąd, aż do Slovenskej Bistricy niekończące się podjazdy i zjazdy- mega sztywne, od dziesięciu do osiemnastu procent nachylenia... Masakra, zwłaszcza z naszym bagażem. Udało się podjechać wszystko!







Na przedmieściach Mariboru zahaczyliśmy o Lida, żeby zrobić zapasy żywności przed Austrią. Justka wskoczyła po zakupy, ja wymieniłem kolejną pękniętą szprychę...















Przejazd przez to miasto poszedł nam całkiem sprawnie i niedługo po wjeździe byliśmy już na wylocie :) Odtąd, aż do granicy, droga wiodła bardzo ładnym szlakiem rowerowym (z jednym sztywnym i ciężkim podjazdem...), właściwie cały czas wzdłuż autostrady.













Po przekroczeniu granicy obraliśmy kierunek na Leibnitz...



Przed mieściną Spielfeld zrobiliśmy sobie przerwę na piwko i skorzystanie z barowego Wi-Fi, żeby ogarnąć choć kawałek drogi przez Austrię, bo mapy nie mamy :) Zlisiliśmy się na dziesięć euro za mapę na stacji benzynowej, a za jedno duże i jedno małe piwo zapłaciliśmy niewiele mniej... Do tego mapy Google i screen shoty na niewiele nam się tak naprawdę zdały...


Nocleg w dziwnych krzakach, nad jakimś bajorem. Bardzo dziwne miejsce, ale na szukanie czegoś innego nie było już za bardzo czasu i sił niewiele...
Na kolację gotowane ziemniaczki ze śmietaną i grillowana kiełbaska z cebulą. Mniam...







Byle jakoś szybko przedrzeć się przez tą Austrię...

---

Pokaż trasę GPS

Ljubljana- Vojnik. Dzień trzynasty.

Wtorek, 16 września 2014 · dodano: 03.10.2014 | Komentarze 0

Wstaliśmy szybko, żeby przed resztą osób z pokoju zdążyć się ogarnąć i wziąć prysznic. Potem posiedzieliśmy chwilę przy kawie na kompie hostelowym, żeby zobaczyć jak mniej więcej jechać dalej. Niestety, ale ostatnia mapa, jaką dysponowaliśmy, to ogólna Bałkanów w skali 1:750000; czyli słabo trochę, bo stolica zaznaczona jest niewielką kropką i nie ma większości wiosek i niektórych dróg (autostrady już nas nie interesują ;)).
Po ogarnięciu- jako tako- trasy poszliśmy na śniadaniowe zakupy. Po śniadaniu poszliśmy jeszcze do Centrum Informacji Turystycznej po pocztówki, bo mieli tam najładniejsze i w najlepszych cenach. Następnie powrót do hostelu, dopakowanie się, wymeldowanie i w trasę.















Przed tym jednak wymieniłem jeszcze jedną szprychę, która wczoraj pękła na jednym ze zjazdów. Jeszcze jedno warto wspomnieć przy okazji Słowenii i samej Ljubljany- właściwie nie ma tu problemu ze znalezieniem sklepu rowerowego- to po pierwsze; po drugie: niedaleko hostelu był sklep ze sprzętem outdoorowym, w którym bez problemu dostaliśmy kartusz do kuchenki. Żeby było zabawniej- większy kupiliśmy tu za mniejsze pieniądze niż kosztują w Polsce...
Wyjazd z miasta oczywiście sprawił nam problem, prawie wjechaliśmy na autostradę, trochę pobłądziliśmy, trochę sprawę uratował pan ze sklepu wspinaczkowego, a trochę ze stacji paliw. W każdym razie w końcu udało się i po osiemnastu kilometrach pożegnaliśmy się z Ljubljaną.
Dzisiejszy dzień mniej był dla nas łaskawy- do blisko pięćdziesiątego kilometra, do Trojane, cały czas pod górkę, do tego jeszcze uporczywy wiatr w gębę. Dopiero za Trojane, za górami, zostawiliśmy chmury, wiatr i podjazd i tempo jazdy wzrosło. W końcu też pojawił się cień szansy na to, że cokolwiek ujedziemy w stronę Maribora.





















Przed Celje droga zaczęła trochę nam się komplikować, bo na głównej był zakaz dla rowerów i trzeba było kluczyć dojazdami po wioskach... W końcu się udało- dojechaliśmy do centrum i od tego momentu pozostało "tylko" znaleźć miejsce na nocleg.



Przez leniwy poranek i późny start (po dwunastej...) szybko zrobiło się ciemno, co nie ułatwiało sprawy. Wiedzieliśmy tylko, że musimy odbić w stronę miejscowości Vojnik. Gdy w końcu odszukaliśmy właściwą drogę zrobiło się już całkiem ciemno. Połowy wiosek na naszej mapie nie było,a ciemne pobocze nie pomagało szukania kawałka ziemi na namiot. Postanowiliśmy spróbować "na gospodarza", ale nie udawało się znaleźć niczego "odpowiedniego".
Po drodze, mimo ciemności, udało się wypatrzeć figurę świętego Jana Nepomucena w Škofija Vas.



Po dojechaniu do Vojnik zobaczyłem sporych rozmiarów kościół i zapytałem Justynki czy może by tak nie zapytać o nocleg na plebanii... Spróbowaliśmy i okazało się, że... nie ma żadnego problemu. Tutejszy ksiądz sam urzęduje w tej parafii, nikt mu nie pomaga, ma miejsce...
Chcieliśmy jedynie kawałek miejsca w ogrodzie, a ten zaprosił nas do środka, pokazał pokój, łazienkę... Do tego nakarmił i napoił (przepysznym!!!) białym, idealnie schłodzonym winem. :)
Przy "okazji" załapaliśmy się na pogaduchy młodych małżeństw, bo takowe akurat miały tam miejsce... Poznaliśmy więc kilka słoweńskich par, poopowiadaliśmy skąd, dokąd, dlaczego, jak, że to nasza podróż poślubna i tak dalej... Były też pytania o wiarę, o Polskę...
Bardzo sympatyczne miejsce i okoliczności.
Jutro w planie przekroczenie granicy z Austrią.

---

Pokaż trasę GPS

Jelešane- Ljubljana. Dzień dwunasty.

Poniedziałek, 15 września 2014 · dodano: 03.10.2014 | Komentarze 2

Namiot rozbiliśmy jakieś sto pięćdziesiąt metrów od granicy i mimo przejeżdżających głośno ciężarówek i głosów dobiegających z pobliskiego parkingu dla TIRów, było to dla mnie jedno z bezpieczniejszych miejsc, w których przyszło nam spać podczas tej podróży. Dla Justynki zupełnie odwrotnie.



Zmarzłem tylko trochę, bo zamiast wejść do śpiwora, to tylko się nim nakryłem. O szóstej czterdzieści pięć Justynka zrobiła pobudkę. Zwinęliśmy śpiwory, namiot, maty i tuż po siódmej ruszyliśmy dalej. Po niedługim czasie zatrzymaliśmy się w lesie, gdzie spokojnie zjedliśmy śniadanie, wypiliśmy kawkę i herbatę.







Zdecydowanie czuć, że zmieniamy klimat, bo autentycznie jest tu sporo chłodniej. Dziś w planie mamy dojechać do Ljubljany :)
Wakacje nad morzem się skończyły, teraz czas na to, żeby trochę depnąć i dojechać do domu na czas. Słowenia- Austria- Czechy- Polska. Z tego, co pobieżnie wyliczyliśmy z mapy, wychodzi jakieś dziewięćset kilometrów powrotu, czyli przyzwoicie było by robić minimum te dziewięćdziesiąt kilometrów dziennie.
Oboje nie możemy doczekać się Czech- tam już prawie jak w domu, do tego piwo dobre i niedrogie.









Droga w kierunku Ljubljany (jakby przedłużenie Jadranskiej Magistrali) spokojna, z niewielkim natężeniem ruchu. Początkowo płasko lub lekko w dół, po jakimś czasie podjazd do miejscowości Pivko (jak nazwa wskazuje zatrzymaliśmy się tu na piwko ;)).



Parę kilometrów wcześniej musieliśmy się zatrzymać na usunięcie awarii w moim rowerze; wczoraj, gdzieś w Rijece, po wjechaniu w dziurę skrzywiłem tylne koło. Ciężko się jechało, bo obręcz tarła o hamulec, więc gdy tylko trochę się ociepliło zrobiliśmy postój. Gdy przyjrzałem się kołu wyszło, że jedna ze szprych miała dość i sobie pękła. Szybka wymiana na nową, centrowanie (polowo, na klocki ;)) i koło kręciło się na igłę. Przy okazji postoju i wyciągniętych narzędzi wymieniłem też klocki hamulcowe z przodu, bo choć starych była jeszcze ponad połowa, to strasznie piszczały.







Droga, póki co, bardzo relaksująca (zwłaszcza po wczoraj). Krajobraz diametralnie się zmienił- pola, łąki, lasy, zazielenione góry, coś na styl naszej Kotliny Kłodzkiej czy gór Sowich. Odpoczywamy tu.





















Kierowcy też jakby bardziej zwracają uwagę na rowerzystów i po prostu uważają.
W jednym miejscu czekała na nas niezła wspinaczka, ale warto było- zjazdowy asfaltowy flow pełną gębą! :) Od miejscowości Logatec ścieżka rowerowa poprowadziła nas prosto do Ljubljany...



Miasto- szok! Nigdy jakoś za bardzo nie myślałem o Słowenii, a Ljubljana kojarzyła mi się z Warszawą z początków lat dziewięćdziesiątych. Okazuje się, że to stolica na bardzo wysokim europejskim poziomie. Po to między innym się podróżuje, żeby niszczyć stereotypy ;)
Stolica Słowenii urzekła nas na wstępie ilością i jakością ścieżek rowerowych oraz sposobem ich poprowadzenia. Aż zabawne, że Wrocław (który uważa się za rowerową stolicę Polski) walczy z miernym skutkiem o każdy metr ścieżek. W Ljubljanie rowerzyści są wszędzie, w każdym wieku, każdej profesji i stanie społecznym. Rowery są poprzypinane wszędzie. Dosłownie wszędzie i do wszystkiego. Ilością rowerów, rowerzystów i rowerową infrastrukturą Ljubljana śmiało może konkurować z Amsterdamem czy Kopenhagą. Naprawdę wysoki poziom.
Warto też wspomnieć w tym miejscu o zachowaniu kierowców względem rowerzystów- bezbłędne; nie trzeba (choć wypada) kręcić głową naokoło przy każdym przejeździe przez jezdnię, bo kierowcy sami z siebie zwalniają i się rozglądają wiedząc, że to rower ma pierwszeństwo. Tak samo ciężko było by znaleźć pieszego na ścieżce rowerowej, nawet na przystankach autobusowych.
Pod względem architektury też zrobiło to na miasto zrobiło na nas wrażenie. Do tego stopnia, że oboje w tym samym momencie stwierdziliśmy, że moglibyśmy tu zamieszkać...
Dlatego też postanowiliśmy, że to tu zostaniemy na noc i trochę pobłądzimy po starówce.
Odnaleźliśmy Centrum Informacji Turystycznej, gdzie pani pokierowała nas do hostelu, gdzie spokojnie i bezpiecznie można było przechować rowery. Tak trafiliśmy do H20stel ( http://www.h2ohostel.com/hostel-ljubljana )- czternaście euro za osobę w pokoju ośmioosobowym, czyli całkiem przyzwoicie.
Wieczorem wzięliśmy pod pachę Żyrafkę i ruszyliśmy pozwiedzać. Trochę nas złapał głód, więc wróciliśmy do hostelu i zrobiliśmy sobie mięsne spaghetti. A potem jeszcze wyskoczyliśmy na piwko :)













































Dzień wyjątkowo udany. Nie dość, że wstaliśmy wcześnie i od rana byliśmy w drodze, to jeszcze sama trasa nam sprzyjała- mało męcząca i malownicza. Do tego na koniec spotkanie z Ljubljaną i miłe zaskoczenie tym miejscem. Taka nagroda za niesprzyjającą końcówkę Chorwacji :)

---

Pokaż trasę GPS

Promanja- Kaštel. Dzień czwarty.

Niedziela, 7 września 2014 · dodano: 03.10.2014 | Komentarze 0

Noc spokojna, mimo bliskości deptaka i tego, że całą noc chodzili tamtędy ludzie ("Tam jest namiot, nie świeć, bo ludzi pobudzisz!").
Pobudka pół do ósmej, szybkie składanie namiotu, śniadanie i kawka. A w tak zwanym międzyczasie łatanie dętki w tylnym kole mojego Diamanta; myślałem, że złapałem snake'a po wczorajszym "downhill'u" po deptaku, ale okazało się, że to "tylko" kawałek szkła...





Dętka wymieniona, udało się mini pompką napierdzieć odpowiednie ciśnienie, więc pozostało założyć sakwy i ruszać dalej.
Przed tym jednak Justynka skusiła się na poranną kąpiel w morzu. Woda była tak czysta, że szok. Do tego oświetlona promieniami słońca robiła niesamowite wrażenie. :)











Po wyjechaniu z naszego miejsca noclegowego pobiliśmy rekord dystansu- po dwóch i pół kilometrach zatrzymaliśmy się w Baškej Vodzie na zimniutkie Ožujsko. Dziś leniwa niedziela i nigdzie się nie spieszymy :)





W końcu się zebraliśmy i ruszyliśmy dalej, w stronę Splitu. Wyjazd z Baškej Vody wcale nie był łatwy, bo do pokonania mieliśmy około sześć kilometrów dość stromego podjazdu.

Po wdrapaniu się na przełęcz czekał na nas długi i przyjemny zjazd, prawie do samego Omiš. Początkowo tam mieliśmy się zatrzymać, żeby coś zjeść, jednak minęliśmy to "większe" miasteczko i zaraz za nim zrobiliśmy kolejny postój na schłodzenie się w morzu i piwkiem :)
Pogoda dziś nie rozpieszcza i daje nam się we znaki- od około dziewiątej rano temperatura grubo przekraczała dwadzieścia stopni Celsjusza, a w okolicach czternastej spokojnie dochodziła do trzydziestu kresek na plusie... Tak więc postój w Duče był jak najbardziej uzasadniony :)
Plan na dzisiaj, z okazji leniwiej niedzieli, to dojechać przed Split i tam szukać miejsca na spanie, albo przejechać Split tranzytem i gdzieś za nim rozglądać się za noclegiem. Jak pisze Piotrek Strzeżysz- nie lubimy dużych miast. ( http://onthebike.pl/ )
W Duče wskoczyliśmy na chwilę do restauracji Croatia na niedzielną rybkę. Od święta można, a co! :)







Stamtąd prosto na Split.
Za zwiedzaniem nie przepadamy, więc miasto przejeżdżamy tranzytem. Szczerze powiedziawszy- było to dotychczas najgorsza droga, jaką przyszło nam jechać w Chorwacji. Jezdnia kilkupasmowa, szybkiego ruchu, na której minimalna prędkość (!), to czterdzieści kilometrów na godzinę. Nic to, jechać trzeba. Po drodze kilkukrotnie się gubimy, kilkadziesiąt razy nie jesteśmy pewni dalszej trasy... Po prostu obłęd. Czuliśmy się, jak na Autostradowej Obwodnicy Wrocławia.
Duże miasta nie są dla nas.
W końcu udało nam się wydostać z głównej drogi (Jadranskiej Magistrali, D8) na boczną, prowadzącą przez Kaštel na Trogir (gdzie znajduje się Splickie lotnisko).
Sceneria wzdłuż drogi- masakra. Opuszczone, domy, fabryki, stocznie; jesteśmy niby blisko morza, a klimat zupełnie inny, niż czterdzieści kilometrów wcześniej. Do tego robi się późno, a my potrzebujemy sklepu. Krajobraz niewiele się zmienia, ale udaje nam się znaleźć nieduży sklepik osiedlowy, gdzie kupujemy wodę i piwko na wieczór.
Pozostaje więc znaleźć miejsce do spania .Pomaga nam w tym spotkany przed sklepem mountainbiker, który stwierdził, że cztery kilometry stąd jest "nice beach" i tam spokojnie można rozbić namiot, bo u nich nie ma kontroli.
Do zachodu kluczymy jeszcze jeszcze nabrzeżem miejscowości w poszukiwaniu najs bicza. Otoczenie trochę się zmieniło- coś na styl plaż, kafejki i knajpki (jak nasze rodzime mordownie), pełno murali kiboli Hajduka Split...
Brniemy w to dalej.
W końcu, na całe szczęście, dosłownie "wyrosło" przed nami całkiem sympatyczne pole nad samym morzem. Pole w sensie takim, że z trawą! Do tego z toi- toiem na samym środku (i to w chwili, kiedy najbardziej tego potrzebowałem! :)). 
Trochę nie wiemy czy tu wolno, czy wypada, czy bezpiecznie... Zauważamy jednak busa na polskich blachach, więc podchodzimy. Państwo z auta mówią ze spokojem, że spali tu dwa dni i jest spoko.
Dalej jechać sensu nie było, bo słońce już zaszło, więc stwierdziliśmy, że co by nie było, to i tak musimy tu zostać. choć nie do końca pewnie się czujemy w tym miejscu.
Najważniejsze, że Split za nami, że pogoda dopisuje, że ciągle pedałujemy razem i mimo kilku nieporozumień ciągle jakoś się dogadujemy i przemy naprzód :)
Miało być lajtowo, a wyszło ponad siedemdziesiąt kilometrów.
Do tego drugi raz podczas tego wyjazdu można było normalnie wbić szpilki w podłoże :)
No i księżyc fajnie oświetlał zatoczkę. I nocna panorama na Split też spoko :)
Na kolację odmiana- ryż :) Z ciemnym sosem pieczeniowym, papryką i kukurydzą :) Właściwie bardziej tu planujemy posiłki niż we Wrocławiu...
Jutro planujemy dotrzeć w okolice Šibenika.

---

Pokaż trasę GPS